نگاهی به «توافق‌نامه» آخرین نمایش کوروش سلیمانی/ نماینده یک تئاتر خوب
به گزارش رسانه خبری تئاترآنلاین، نمایش «توافق‌نامه» به نویسندگی نمایشنامه‌نویس فرانسوی فیلیپ کلودل و کارگردانی کوروش سلیمانی این شب‌ها در تماشاخانه ایرانشهر، سالن استاد ناظرزاده کرمانی به روی صحنه میرود. بهنام تشکر، رامین ناصرنصیر و کوروش سلیمانی در این اثر نمایشی به ایفای نقش پرداختند.
«توافق نامه» درباره‌ی دو دوست قدیمی است که پس از مدتها یکدیگر را می بینند. یکی بازیگری است متوسط و دیگری نمایشنامه نویسی ناموفق. بازیگر می خواهد آپارتمانش را بفروشد و برای این کار از دوستش خواسته که در زمان امضاء توافق نامه آنجا حضور یابد تا خیال خریدار راحت باشد. در انتظار خریدار و در آپارتمانِ خالی گفتگوی دو دوست درباره زندگی شخصی، رفاقت، تئاتر، فروش خانه و موضوعات مختلف به شوخی، به تمسخر و تخریب، به پرخاشگری و حتی در لحظاتی به نزاع کشیده می شود. خریدارِ از همه جا بی خبر با حضورش ماجراهای غافلگیرکننده دیگری را رقم می زند.
کوروش سلیمانی پیش از این کارگردانی نمایش‌هایی چون ناگهان پیت حلبی، فالو می (۹۶/ مولوی)، خرده نان (۹۷/ سایه، تئاتر شهر)، سکوت سفید (۹۸/ نوفل لوشاتو) و فرودگاه پرواز شماره ۷۰۷ ( ۱۴۰۰/استاد سمندریان) را نیز بر عهده داشته است.
نگاهی به نمایش «توافق‌نامه» به کارگردانی کوروش سلیمانی
توافق نامه نمایشنامه ای است رئالیستی از رمان نویس و نمایشنامه نویس بنام فرانسوی، فیلیپ کلودل، که در لباس طنز تصویری از رفاقتی پر از فراز و نشیب را ارائه می کند. رابطه‌ای که در آن معنای دوستی چنان بی اعتبار شده که هر لحظه باعث غافلگیری مخاطب می‌شود. این موقعیت حاصلی است از جهان و تاثیرات اجنماعی و سیاسی پیرامون شخصیت‌های نمایش که به خوبی تنش‌های سیاسی یک جامعه پیشرفته اما بحران‌زده اروپایی را در دهه 80 میلادی بازنمایی میکند. جامعه‌ای که در آن همه چیز بر اساس سود و زیان بنا شده و همین امر حتی دوستی 30 ساله‌ای را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد.
در کارگردانی این نمایش کوروش سلیمانی، کاملا به نمایشنامه متعهد مانده و از اضافه کردن هر چیز بیهوده‌ای به این اثر پرهیز کرده است. همین امر موجب خلق نمایشی بی تکلف و تاثیرگذار شده به طوریکه حتی اگر در معدودی از لحظه‌های این نمایش دچار ملال ناشی از طولانی بودن برخی دیالوگ‌ها شوید، در انتهای نمایش بدون هیچ خستگی و لذت از دیدن یک نمایش کامل سالن را ترک خواهید کرد.
طراحی صحنه در نمایش «توافق‌نامه» از اجزایی محسوب می‌شود که نمی‌توان نادیده گرفت. صحنه‌ای که پیش روی تماشاگر قرار میگیرد کاملا مطابق با اجزای صحنه‌ای است که نویسنده‌ی اثر آن را در متن نمایشنامه تشریح کرده است( چندین جعبه بسته بندی شده و یک یخچال و یک مبل راحتی). دیوار‌های سبز، سقف شیروانی، لامپ نئونی متصل به پنجره، همگی به خوبی خانه‌ای متعلق به طبقخ متوسط جامعه در دهه 80 فرانسه را توصیف میکند. جعبه‌های چوبی پخش شده در صحنه نیز نشانی است از رفتن، نماندن و عدم تعلق. که می‌توان این بی‌تعلقی را زنجیروار در بخش‌های دیگری از این نمایش اعم از رابطه‌‌ی دوستانه که به تصویر کشیده می‌شود دید.
بازی بازیگران نیز مانند اجزای دیگر این نمایش، اندازه بودن را روایت میکند. شاید می‌توان گفت رامین ناصرنصیر در صدر این اندازه بودن‌هاست. بدون هیچ اضافه‌کاری و تیپ‌سازی چنان مردی معمولی را به نمایش در‌می‌آورد، که حتی لحظه‌ای این فرصت را به تماشاگر نمی‌دهد که در صحنه رامین ناصر نصیر را ببیند. تنها شخصیت «دووال»، مردی زودباور و ساده دل دیده می‌شود. شخصیتی که نمادی است از آن بخش جامعه که به سبب حل شدن در مشکلات طبقه‌‌ی خود، زمانی برای پرداخت به هنر و تشخیص اثری خوب از بد را ندارد و با دیدن هر نمایشی تفاوتی بین واقعی بودن و یا دروغ بودن آن نمی‌یابد.
بهنام تشکر و کوروش سلیمانی نیز در نقش دوستان 30 ساله‌ای هستند که گویی تنها زمان است که در این رابطه وزن پیدا کرده است. کوروش سلیمانی در نقش نویسنده‌ای ناموفق که سعی میکند به اصول اخلاقی که جامعه در ذهن او ساخته پایبند باشد. و بهنام تشکر در نقش بازیگری ناموفق که خود را در همه‌ی بخش‌های زندگی شکست خورده میبیند و تنها رسیدن به هدفش و فروش خانه‌اش برایش اهمیت دارد تا لحظه‌ای بتواند از درد عمیقی که زندگی به او متحمل ساخته رها شود. او برای بازی کردن یک بازیگر درجه متوسط تئاتر، در بسیاری از قسمت‌های نمایش بازی‌های اگزجره و حرکاتی هیجانی از خود نشان می‌دهد که در چهارچوب این کاراکتر قرار میگیرد.
کوروش سلیمانی را هم به عنوان بازیگر و هم به عنوان کارگردان می‌توان نتیجه‌ای درستی از تئاتر دانشگاهی دانست. در زمانه‌ای که بیشتر شاهد خلق آثار بیرون زده از چهارچوب‌ها هستیم، تماشای نمایشی چنین بی تکلف و به دور از اضافه‌گویی‌ها نور امید را در دل مخاطب زنده نگاه می‌دارد. به همین جهت می‌توان «توافق‌نامه» را نماینده یک تئاتر خوب دانست.
این نمایش «خوب» تا بیست و ششم دی ماه سال جاری در تماشاخانه ایرانشهر ، سالن استاد ناظرزاده کرمانی میهمان صحنه خواهد بود.
نوشته: الهام حسینی
عکس از مصطفی قاهری و رضا جاویدی
