بی‌توجهی شدید مسئولین به تئاتر کودک
سیروس سپهری نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر، سینما و تلویزیون فعالیت خود را از سال 1357 با بازی در نمایش «چوب‌به‌دست‌های ورزیل» نوشتهی غلامحسین ساعدی در کرمانشاه آغاز نمود و در بسیاری از جشنواره‌های داخلی و خارجی تئاتر در مقام بازیگر حضور داشته است. از سال 1379 با نمایش «مطرب عشق» نوشتهی «کامران شهلایی» کارگردانی در تئاتر را آغاز کرده و تاکنون حدود چهل نمایش را کارگردانی کرده و روی صحنه برده است. بسیاری از کارهای اجرایی او مربوط به حوزه تئاتر کودک و نوجوان است از جمله؛ نمایش‌های «گلی گربه پرنده» نوشتهی «علی مرتضوی فومنی»، «آراش کمانگیر» و «پسرک چوپان»، «شنگول و منگول و غلوم بابا» و… که آخرین نمایش او با نام «یک گربه، یک ماهی» اجرای عمومی‌اش را از بیستم دی ماه آغاز نموده است. او علاوه بر حضور هرساله در جشنواره‌های معتبر تئاتری، در زمینه کارهای تصویری نیز به‌عنوات بازیگر در مجموعه‌های طنز «شوخی با هنرمندان»، «شوخی با شما»، تله‌فیلم‌های «آسو» «رانیار» و سریال‌های «کیمیا»، «قصه‌های خدا» و… حضور داشته است.
جناب آقای سپهری؛ گروه شما در سومین جشنواره تئارشهر با نمایش «یک گربه، یک ماهی» موفق شد سیمرغ بلورین بهترین نمایشنامه، بازیگری زن و کارگردانی را کسب نماید، این جشنواره درخصوص اجرای عمومی این اثر چه حمایتی از شما داشته است؟
هیچ حمایتی نداشته؛ تا پیش از این واحد فرهنگی، هنری شهردای با گروه‌های حرفه‌ای در زمینه کودک و نوجوان قرارداد می‌بست و هزینه‌ی به دست آمده با کسر مبلغی برای محل اجرا، از فروش بلیط نیز به گروه اجرایی تعلق می‌گرفت؛ اما امسال هیچ‌گونه حمایتی از جانب جشنواره صورت نگرفت برای اجرای عمومی آثار برتر جشنواره…
شما اجرای عمومی نمایش «یک گربه، یک ماهی» را آغاز کرده‌اید؛ یعنی ستاد جشنواره هیچ نقشی در اجرای اثرتان نداشته است؟
متاسفانه با وجود اعتراض اینجانب از مدیر کل هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی گرفته تا معاونت هنری این نهاد؛ به هیچ عنوان حمایتی صورت نگرفته و اجرای عمومی این اثر نیز با توافق اینجانب با فرهنگسرای فردوس تحقق یافته است. متاسفانه فرهنگسرها نیز هر کدام جهت اجرای عمومی آثار نمایشی کودک و نوجوان، شرایط مربوط به خودشان را دارند و هیچ‌گونه نظارتی بر کار ایشان وجود ندارد و به‌طور کلی پس از کسر هزینه‌های مربوط فقط سی درصد هزینه‌های به دست آمده از فروش بلیط به گروه اجرایی می‌رسد که بسیار ناچیز است.
توقع شما از مسئولین در این خصوص چیست؟
مسئولین مربوطه متاسفانه فقط انجام وظیفه می‌کنند و هیچ‌وقت به خود دردسر نمی‌دهند و هیچ‌گونه دغدغه‌ای درخصوص امور فرهنگی ندارند. به جای حکایت از گروه‌های نمایشی حرفه‌ای صرفاً سعی در سنگ‌اندازی جلوی راه ایشان را دارند. هیچ‌وقت به این فکر نمی‌کنند یکی از راه‌های مبارزه با هجوم وحشتناک سریال‌های سطحی ماهواره‌ای و… تولید آثار جذاب به‌خصوص برای کودکان و نوانان است که بسیار آسیب‌پذیرند.
دلیل ورود شما به حضور در تئاتر کودک و نوجوان چه بوده است؟
به نظر اینجانب باید همه‌چیز را از پایه بنیاد گذاشت. کودکان و نوجوانان ما هر لحظه از طریق شبکه‌های مجازی و تلویزیون‌های آبکی این‌سو و آن‌سوی مرز، مورد حمله قرار می‌گیرند و بسیاری از مفاهیم عمیق وطنی توسط این رسانه‌ها از ذهنشان پاک می‌شود. من به‌عنوان یک هنرمند وظیفه دارم در این خصوص با تولید نمایش‌های پر محتوا و جذاب ذهن کودکان و نوجوان را به‌سوی مفاهیم عمیق مرز و بوم خودمان سوق دهم و. با تولید آثار عمیق سعی کنم نوع نگاه این عزیزان را عوض کنم تا بتوانند خودشان تصمیم بگیرند و از نیروی تفکرشان اشتفاده کنند به جای اتکا به احساسات زودگذرشان…
تئاتر کودک و نوجوان تا چه حد در این خصوص می‌تواند موثر باشد؟
در تمام دنیا از تئاتر به‌عنوان یک ابزار آموزشی در مدارس استفاده می‌شود. بسیاری از مفاهیم عمیق را می‌توان به وسیله تئاتر که جذابیت دارد برای کودکان و نوجوانان به ایشان منتقل نمود. تئاتر یک وسیله است وسیله‌ای جذاب برای کودکان که ذهنشان را یاری می‌دهد تا در قالب یک بازی، بیاموزند و سعی کنند فکر کنند. بازی و نمایش از هر نوع ابزاری برای آموزش کودکان جذاب تر و موثر تر خواهد بود اگر مسئوین از گروه‌های حرفه‌ای حمایت کنند و بگذارند حداقل این گروه‌ها با کودکان ارتباط تنگاتنگی داشت باشند؛ حداقل اگر حمایت نمی‌کنند دخالت هم نکنند.
در حال حاضر نوع برخورد مسئولین چگونه است با گروه‌های تئاتری که سعی می‌کنند در حوزه کودک فعال باشند؟
متاسفانه بسیاری از گروه‌های تئاتری که تازه فعالیت‌شان را آغاز نموده‌اند بدون هیچ دغدغه‌ی مالی کارشان را اجرا می‌کنند و کیفیت آثار ارزیابی صحیحی ندارد. گروه‌های حرفه‌ای که به‌گونه‌ای دغدغه دارند نسبت به این نوع تئاتر، و تئاتر برای آنها شغل محسوب می‌شود بیکار هستند و حتی طبق آن نوع قراردادهای چند سال پیش هم نمی‌توانند ادامه حیات دهند؛ به ناچار جذب تلویزیون شده و یا بی خیال فعالیت در این زمینه می‌شوند. چنانچه حمایتی از این گروه‌ها صورت بگیرد هم به ایجاد شغل کمک خواهد کرد هم اینگه این گروه‌ها می‌توانند درآمدزا بوده و روی پای خودشان بایستند و ادامه حیات دهند. مسئولین یا از کنار این گروه‌ها می‌گذرند بدون هیچ توجهی و یا اینکه فقط سعی می‌کنند با سنگ‌اندازی مستقیم و یا غیرمستقیم تلاش کنند هیچ‌گاه این گروه‌ها به اهداف خود دست نیابند.
