نمایش «دو بر یک به نفع بارسلونا» نیازمند تشویق و حمایت
«دو بر یک به نفع بارسلونا» یک نمایش بی‌ادعا، ساده و تقریبا کامل است که در نسبت و مقایسه با آنچه از تئاتر حرفه‌ای در تهران تعریف می‌شود می‌تواند با نمایش‌های خوب و موفق رقابت داشته باشد.
نمایش «دو بر یک به نفع بارسلئنا» کاری از مهسا غفوریان از مشهد در یازدهمین روز سی‌و‌دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در کارگاه نمایش به روی صحنه رفت.
مهدی نصیری منتقد تئاتر در خصوص اجرای این نمایش از خراسان رضوی یادداشتی کوتاه را به رشته تحریر درآورده است که در ادامه می‌خوانیم:
اگرچه بخش‌های بین‌الملل، چشم‌انداز و نسل‌نو در جشنواره تئاتر فجر در مرکز توجه قرار دارند. اما تجربه سه دهه برگزاری جشنواره تئاتر فجر نشان داده که (به ویژه در سال‌های دهه شصت و اوایل دهه هفتاد) خیلی اوقات استعدادهای نو تئاتر ما و ایده‌های متفاوت تازه در میان آثار غیر تهرانی کشف می‌شوند. برای همین بسیاری از علاقه‌مندان تئاتر کنجکاو هستند که آثار متفاوت و یا نمایش‌هایی که کمتر دارای حاشیه تبلیغاتی اما بی‌ادعا و مطلوب انتظارشان را در میان غیر تهرانی‌ها جستجو کنند.
جشنواره سی‌ودوم تئاتر فجر البته همچون چند دوره گذشته در این بخش موفق به کشف گروه‌ها و هنرمندان زیادی نشده است اما در میان همین به قولی شهرستانی‌ها هستند کارگردان، نویسنده، بازیگران و طراحانی که آرام، بی‌حاشیه و سرصدا و البته بدون ادعا کار کرده‌اند.
یکی از این نمایش‌ها که در یازدهمین روز جشنواره و در کارگاه کوچک نمایش تئاتر شهر به روی صحنه رفت، «دو بر یک به نفع بارسلونا» نوشته و کار مهسا غفوریان است. اجرای موفق این گروه جوان نه تنها چیزی کمتر از خیلی از نمایش‌های حرفه‌ای تئاتر شهر ندارد بلکه به لحاظ کیفیت و ارزش هنری از خیلی از آثار حرفه‌ای تهران بهتر هم نشان می‌دهد.
نمایشنامه غفوریان با ساختاری یکدست و کامل درامی اجتماعی را روایت می‌کند که قواعد و اصول دراماتیک به درستی در آن رعایت شده است. قصه‌ای که یک خانواده محور پیشبرد رویدادهای آن هستند و خانواده‌ای که رویکرد اجتماعی اعضای آن را تعریف می‌کند، در این نمایشنامه با رعایت جزئیات واقع‌گرایانه و با لحنی جذاب و باور گذیر روایت می‌شود.
گفتگوها واقعی هستند و تحلیل درستی از ترتیب و توالی علت و معلولی زبان وجود دارد. رویدادها در پی هم نمی‌آیند، بلکه به علت هم اتفاق می‌افتند. همین ویژگی ها در بازی بازیگران و طراحی صحنه ساده و کاربردی نمایش هم با رعایت اصول زیبایی شناسانه وجود دارد. تقریبا هیچ بی‌نظمی، شلوغی، ادا و اطوار و جذابیت کاذب و اضافه‌ای در نمایش وجود ندارد.
چهار بازیگر جوان و بازیگر خردسال در اتاق‌های یک آپارتمان قصه‌ای را روایت می‌کنند که در آن احساس، عاطفه، اندیشه، لذت کشف و … تحریک و به فعالیت واداشته می‌شود.
مهسا غفوریان نمایشنامه نویس، کارگردان و بازگر موفقی است. هر چند نمایش او بی‌نقص هم نیست و در چند زمینه از جمله حذف زوایای متن که ضرباهنگ را در بخش‌هایی دچار اشکال می‌کند، اصلاح منطق در مورد چند رویداد فرعی و اصلاح برخی جزئیات در بازی دو بازیگر می‌بایست تجدید نظرهایی در مورد آن انجام شود.
«دو بر یک به نفع بارسلونا» یک نمایش بی‌ادعا، ساده و تقریبا کامل است که در نسبت و مقایسه با آنچه از تئاتر حرفه‌ای در تهران تعریف می‌شود می‌تواند با نمایش‌های خوب و موفق رقابت داشته باشد. بنابراین شاید اگر شعار حمایت از تئاتر غیر تهرانی و اراده‌ای برای تشویق هنرمندان دیگر شهرها وجود داشته باشد، می‌توان از اجرای عمومی آن در تهران استقبال کرد.
به همان اندازه که توقع می‌رود این نمایش و این گروه جوان در ویترین جشنواره مورد توجه قرار بگیرند و حمایت و تشویق شوند، این انتظار هم وجود دارد که غفوریان و همکارانش بدون توجه به عناوین و جایزه‌ها و بدون حاشیه و به همین سادگی و با این اندازه از دقت و توجه به اصول، قواعد و البته جزئیات در تئاتر به کارشان ادامه بدهند.
