یادداشت بهار محمودزاده درباره نمایش جامانده

متن یادداشت کارگردان نمایش «جامانده» به این شرح است:

«گاهی میان انبوهی از دردها و رنج هایمان جا می مانیم،تراژدی خنده داری است جا ماندن احساس»

جمله بالا پیامکی است که دوستان بازیگر نمایش «جامانده» برای من فرستادند، جمله ای شیرین و قابل تامل. من خودم به این موضوع فکر نکرده بودم. گاهی اوقات آنقدر درگیر روزگار و گرفتاریهایش می شویم که حتی خندیدن را فراموش میکنیم و زیر بار دردها و غم هایمان جا می مانیم و این بزرگترین گناهی است که دچارش شده ایم. اما نمایش «جامانده» حتی برای یک ساعت هم که شده شما را از دغدغه ها و ناراحتیها نجات میدهد و لبخند را مهمان لبانتان میکند، چه بسا باید گفت همراهان «جامانده» در این چند شب با هنرمندان این نمایش خندیدن و گریستن و با خاطری راحت و ذهنی رها و آرام سالن مهر(حوزه هنری)را ترک کردند.

جامانده موضوع روایت آپارتمانی است که پنج خانواده در آن زندگی میکنند و هر کدام روایت های جالب خود را دارند، این نمایش روایتگر دهه 1360 میباشد که چند سالی از این دهه، ما درگیر اتفاقی به اسم جنگ و موشک باران بودیم، «جامانده» هم حتی روایتگر حرف هایی است که از آن سالها «جامانده» و کمتر کسی آنها را به زبان آورده است.

از من میپرسند چرا این موضوع، چرا جنگ و بمباران؟ من و تمام هم سن و سالهای من زاده جنگیم و تمام کودکیمان را با شب های بمباران و نبودن پدرهایمان و اشکهای دلتنگی مادرانمان گذراند ه ایم، به نظر شما بهانه کمی است؟؟؟ من سعی کردم که در این نمایش از نگاه خاص و مورد پسند سلیقه حال تماشاگر امروز که بیشترشان متولد آن سالها هستند و یا کسانی که جوانیشان را در آن دوران سپری کرده اند به این موضوع نگاه کنم. تا جاییکه از آقای وحید لاری طراح صحنه کارمان خواستم که دکوری متفاوت با یک دکور آپارتمان معمولی که تماشاگر همیشه روی صحنه دیده است طراحی کند و ایشان هم خیلی متبهرانه این کار را انجام دادند که از طرف تماشاگر نیز مورد ستایش قرار گرفت، کاری کاملا رئال با صحنه ای غیر رئال، «جامانده» روایتی ساده و صمیمی و دور از هر گونه شعاری است، اگر حتی برای یک ساعت هم دنبال آرامش هستید، حتما سری به سالن ما بزنید.