پیام روز جهانی تئاتر در سال 2014

یکی از آیین های همیشگی روز جهانی تئاتر، انتشار پیام سالانه این روز است که هر سال توسط یکی از صاحب نظران و هنرمندان عرصه تئاتر نوشته می‌شود و پیام امسال را «برت بیلی» هنرمند اهل آفریقای جنوبی منتشر کرده است.

 به گزارش MrArt.ir، یکی از آیین های همیشگی روز جهانی تئاتر، انتشار پیام سالانه این روز است که هر سال توسط یکی از صاحب نظران و هنرمندان عرصه تئاتر نوشته می‌شود و به روال، به تاثیرات تئاتر در عرصه بین‌المللی اختصاص دارد. این روز در بیش از یکصد کشور دنیا جشن گرفته می شود و پیام آن توسط فعالان سرشناس تئاتر در هر کشور قرائت می شود.

ادوارد آلبی، آگوستو بوال، جین کوکتو، آرتور میلر و پابلو نرودا، از جمله افرادی بودند که پیام روز جهانی تئاتر را نوشته‌اند. از سال 2010 تاکنون به ترتیب «جودی دنچ»، بازیگر سرشناس تئاتر، تلویزیون و سینمای انگلیس، «جسیکا کاوا»، نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر،«جان مالکوویچ» بازیگر سرشناس تئاتر، تلویزیون و سینمای آمریکا و «داریو فو»، هجوپرداز شهیر ایتالیایی و برنده جایزه نوبل، پیام روز جهانی تئاتر را منتشر کرده اند.

پیام امسال را «برت بیلی»  نمایشنامه نویس، طراح و کارگردان اهل آفریقای جنوبی منتشر کرده است.

برت بیلی هنرمند اهل آفریقای جنوبی نمایشنامه نویس، طراح، کارگردان، سازنده دکور و کارگردان هنری مراسم «میهمانی جهان سوم» است. او در کشورهایی همچون آفریقای جنوبی، زیمباوه، اوگاندا، هاییتی، جمهوری دموکراتیک کنگو، انگلستان و همچنین اروپا کارهایی انجام داده است.  نمایش های ساختارشکن و تحسین برانگیز وی که همواره عوامل محرک در دنیای پسااستعماری را مورد کندوکاو قرار می دهد، شامل  بابای گنده؛ ایپی زامبی است؟، مامبو جامبوی من، مده آ و ارفیوس است. از جمله کارهای چیدمان وی می توان به «مستندات گروه اول و دوم» اشاره کرد.

***

هر جايي كه جامعه انساني وجود دارد روحيه شور و شوق مهارناپذيري از اجرا آشكار مي شود. زير درختان در دهكده هاي كوچك و روي سن هایی با تكنولوژي بالا در پايتخت هاي جوان جهان، در سالن هاي مدارس و در مزارع و معابد، در محله هاي فقيرنشين (زاغه ها) در ميادين شهري، مراكز اجتماعي و زیرزمین های درون شهري، مردم يکديگر را براي برقراري رابطه صميمانه در جهان پر از ريا و تزوير فرا مي خوانند، جهاني كه ما براي بيان پيچيدگي انساني، تنوع و ضعف خودمان در برنامه زندگي، نفس كشيدن و سر دادن صدا، ايجاد مي كنيم.

ما جمع مي شويم تا گريه كنيم و به خاطر بياوريم، بخنديم و فكر كنيم، بياموزيم و تائيد كنيم و تصور كنيم. جمع مي شويم تا از مهارت هاي فني شگفت زده شويم و خدايان را مجسم كنيم. تا نفس جمعي مان را در ظرفيتمان براي زيبايي و همدردي و شگرفي به كار گيريم. براي جشن گرفتن سرمايه هاي فرهنگي مختلف مان و براي از بين بردن مرزهايي كه در ميان ما ايجاد شده اند.

هرجايي كه جامعه انساني وجود دارد، روحيه شور و شوق مهارناپذير از اجرا آشكار مي شود. تولد جامعه، همين اجتماع است كه نقاب ها و پرسش هاي سنت هاي مختلف مان را پوشش مي دهد. همين اجتماع است كه زبان ها، ريتم ها و حركات مان را بر دوش مي كشد و يك فضا را در ميان مان پاك و شفاف مي كند.

و ما هنرمنداني هستيم كه با اين روحيه باستاني كار مي كنيم، احساس مي كنيم كه ناچار هستيم آن را از ميان قلب هايمان، ايده هايمان و بدن هايمان براي آشكار كردن حقايق مان در همه اسرار درخشنده شان، عبور دهيم.

اما در اين دوره كه ميليون ها نفر در مبارزه براي زنده ماندن هستند، زير فشار رژيم ها و سرمايه داري غارتگر قرار دارند، احساس تضاد، تنگدستي و تنگنا مي كنند، در خلوتمان توسط سرويس هاي سرّي مورد تاخت و تاز قرار مي گيريم و سخنانمان توسط دولت هاي مداخله گر سانسور مي شوند، در جنگل ها همه چيز در حال نابود شدن هستند، گونه ها در حال ريشه كن شدن هستند و اقيانوس ها پر از سم مي شوند: ما مجبور هستيم كه چه احساسي از خود بروز دهيم؟

در اين دنياي پر از قدرت هاي نابرابر، كه نظم هاي برتري جويانه مختلف سعي در معتقد كردن ما براي قبول اين نكته دارند كه يك ملت، يك نژاد، يك جنسيت، يك اولويت جنسي، يك دين، يك ايدئولوژي، يك چارچوب فرهنگي نسبت به بقيه برتر مي باشد، آيا واقعا اصرار بر اينكه هنرها بايستي از سوي برنامه هاي اجتماعي از محدوديت خارج شوند، قابل دفاع كردن است؟

آيا ما که هنرمندان صحنه و سن در تئاتر هستيم، به تقاضاهاي عقلاني بازار محدود مي شويم، يا با جديت براي كسب قدرتي هستيم كه بتوانيم: يك فضا را در قلب ها و ذهن ها پاك كنيم، مردم را اطراف خود جمع كنيم، به آنها الهام بخشيم، آنها را مجذوب و آگاه سازيم و دنيايی از اميد و همكاري با آغوش باز را ايجاد كنيم؟