فردوسی مظهر هویت ایرانی و تثبیت کننده زبان پارسی است

به گزارش تئاتر آنلابن، «سید وحید موسوی» در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در مشهد ضمن گرامیداشت روز بزرگداشت فردوسی گفت:حکیم ابوالقاسم فردوسي در ميان تمام شاعران فارسي زبان داراي جايگاهي رفيع است و از وي در تاريخ به عنوان احيا كننده زبان و ادبيات فارسي ياد مي شود، شاهنامه فردوسي که بدون ترديد يكي از بزرگترين آثاري است كه به زبان فارسي سروده شده مرزهاي ايران اسلامي را درنورديده و با ترجمه هاي بسيار زياد دست به دست چرخيده است.

این فردوسی شناس افزود:فردوسي در شاهنامه نقش يك عامل وحدت آفرين را ايفا كرده است و به تمامي اقوام به صورت يكسان پرداخته است، تاثير فردوسي در تاريخ كهن ايران غير قابل كتمان است و نمي توان نقش وي را در هويت بخشي ايرانيان از گذشته تا حال ناديده گرفت.

وی ادامه داد:شاهنامه فردوسی يكي از غني ترين و ارزشمندترين گنجينه های زبان و ادب فارسی است و بدون ترديد نخستين كتابی است كه پاسدار كلمات درست و زيبای زبان دری شده و آنها را با درستی و امانتداری به دست نسل هاي بعدی سپرده است.

موسوی گفت:تلاش ۳۰ ساله فردوسي در شاهنامه باعث شده بسياری از واژگان زيباي فارسي همچنان بعد از گذشت سال ها زنده بمانند، در اين ميان عشق و علاقه همه اقوام ايراني نسبت به حفظ و مطالعه شاهنامه سبب شده كه فردوسی به عنوان آفريننده اثری ماندگار در ذهن و تاريخ ايرانيان جاودانه شود.

این فردوسی شناس بیان کرد:برتلس، خاورشناس روس در مراسم هزاره فردوسی در سخنانی از بزرگی فردوسی و شاهنامه او چنین گفته است: «مادام که در جهان مفهوم ایرانی وجود خواهد داشت، نام پرافتخار شاعر بزرگ هم که تمام عشق سوزان قلب خود را به وطن خویش وقف کرده بود، جاوید خواهد ماند. فردوسی شاهنامه را با خون دل نوشت، و به این قیمت، خریدار محبت و احترام ملت ایران به خود شد.»

وی اظهارداشت:ارنست رنان، لغت‌شناس، فیلسوف و تاریخ‌نگار فرانسوی در کتاب «مطالعات تاریخی و سفرها، نقل از کتاب ایران در ادبیات جهان» آورده است: «فردوسی مظهر اصالت نژاد ایرانی است، به افتخار و معنویت ایمان دارد. بشردوست است و انسانی فکر می‌کند. خوبی را صمیمانه دوست دارد و پیشرفت مدنیت را مأموریت و هدف واقعی بشر می‌داند، این قهرمان برای ما بیگانه نیست، از خود ما است.

موسوی گفت:فردوسی، حافظ و خیام سه نماینده برجسته این اعجاز شگفت‌انگیزی هستند که ادبیات ایران نام دارد، وجود آن بالاترین سند بقا و ثبات نبوغ نژاد آریایی در غم‌انگیزترین و تلخ‌ترین ماجراهای تاریخ آسیا است.

این فعال رسانه افزود:شاهنامه فردوسی، حكایت تاریخ ازلی و ابدی ایرانی است، از همین روست كه شرح داستانهای شعری آن را شرح روایت اساطیر ایرانی می دانند و در دنیایی كه كهن الگوها و كشف راز حضور و قدرت تأثیر آنها بر زندگی و رفتار امروز بشر به موضوع مهم مطالعات علمی دنیا تبدیل شده، هیچ منبع مكتوبی همچون شاهنامه را نمی توان به عنوان گنجینه كهن الگوهای ایرانی نمونه آورد.

وی گفت:تاریخ، فلسفه، جغرافیا، اسطوره، ادبیات و زبان هر گستره مهم طبیعی و فراطبیعی كه قدرت تبیین و تفسیر حضور و وجود ایرانی را گزاره می كند، در شاهنامه جستنی و پیدا است، این در حالی است كه شاهكار حكیم توس به هیچ وجه مرزپذیر و محدود به قالبهایش نمانده و همواره در عین كم توجهی غفلت بار ما، مورد توجه غیرایرانیان بوده و هست.

موسوی افزود:تاكنون ترجمه های بسیاری از شاهنامه فردوسی در سراسر جهان به انتشار رسیده و حتی در بسیاری از جاها ادبیات كشورهای مختلف را تحت تأثیر قرار داده است، ترجمه شاهنامه در آلمان از سال ۱۸۰۰ به وسیله اشخاصی چونهاگمان، لودلف، وال، والنبورگ، ویلكن و فون هامر پورگشتال انجام گرفته و همواره رو به فزونی است.

این فعال فرهنگی بیان کرد:علاقه شدید گوته شاعر بزرگ آلمانی به اشعار فردوسی را نیز می توان در یادداشتها و مقالاتی درباره دیوان شرقی- غربی او مشاهده كرد، مهمترین ترجمه های آلمانی شاهنامه توسطیوزف گورس (۱۸۲۰)، آدولف فریدریش،فون شاك (۱۸۵۱) و فریدریش روكرت (۱۸۹۰) به انتشار رسیده اند و چاپ مهم فرانسوی یولیوس مول (۱۸۳۸) و آثار تحقیقی آگوست وولرس، تئودور نولدكه، هرمان اته و فریتس ولف نیز در این زمینه در میان كارهای متعدد دیگران به روی شاهنامه قابل تأمل هستند.

وی ادامه داد: هر چند شمردن تعداد ترجمه ها و تحقیقات شاهنامه در میان نویسندگان و پژوهشگران خارجی و تعداد زیاد تحقیقات تطبیقی بر روی این اثر بزرگ حماسی به ویژه در دانشگاهها و مدارس اروپایی كاری دشوار است اما تأثیرات انكارناپذیر داستانهای شاهنامه را به راحتی می توان در ادبیات جهان مورد ارزیابی قرار داد، هاینریش اشتیگلیتس، شاعر بزرگ آلمانی یكی از ادیبانی است كه به شدت تحت تأثیر شاهنامه قرار داشته است.

این فردوسی شناس اظهارداشت:وی در كتاب معروفش، پیكره های شرقی كه جلد دوم آن در سال ۱۸۳۱ به چاپ رسیده، ضمن ستایش فردوسی، درباره زندگی او از زمان كودكی در طوس و ملاقاتش با عنصری در غزنین و دستور محمود غزنوی مبنی بر تهیه یك حماسه و سرانجام مرگ حكیم در توس شعری زیبا دارد كه اینگونه به پایان می رسد.

او (محمود) گنجینه های بی شمار،

از گوهر و مروارید گرد می آورد

و دوازده اسب می باید كه بی هیچ درنگی

با این بار به سوی توس، به نزد شاعر بشتابند

به دروازه شهر نزدیك می شوند

مردمی جنازه ای را از شهر بیرون می آورند.