عکاسی تئاتر یا عکاسی پرتره بازیگران!

بعضی از بچه های عکاس تئاتر را می‌بینم در تئاتر عکاسی پرتره می‌کنند. این فاجعه است. یعنی دنبال این هستند که عکس‌های پرترۀ بازیگران را جمع کنند.

فرهاد جاوید عکاس تئاتردرگفتگو با تئاترآنلاین در رابطه با مقوله عکاسی و عکاسی تئاتر گفت: مقولۀ عکاسی تئاتر را من تفکیک می‌کنم. یک بخش عکاسی هنری تئاتر است، یک بخش هم عکاسی مستند یا عکاسی خبری تئاتر است. عده ای می‌روند به این سمت که تئاتری دارد اجرا می‌شود، به شکل خبری باید بازتابی داشته باشد. در واقع عکسی می‌گیرند که در آن عکس می‌گویند این نمایش دارد اجرا می‌شود با این مشخصات ظاهری، بازیگران، دکور، طراحی صحنه و. . . . اینها باید عکسی بگیرند که نشان دهندۀ نمایش به شکل عمومی اش باشد. وعده ای هم نگاه خاصتری وهنری عکاسی میکنن.

جاوید افزود:در وهله اول همه فکر می‌کنند که عکاسی تئاتر، یکی از آسان‌ترین ژانرهای عکاسی است که در بین اتفاقات دیگر عکاسی رخ می‌دهد؛ اما به واقع این‌طور نیست. البته این را هم باید اشاره کرد که ثبت لحظه‌ای که مخاطب از دیدن آن غافل مانده و نتوانسته آن را به ذهن خود بسپارد، فرق می‌کند وگرنه هرفردیکه بخواهد و تا حدودی به فن عکاسی با دوربین آشنا باشد، می‌تواند به این عکس‌ها برسد.
بازیگران روی صحنه نقش خود را ایفا می‌کنند و عکاس هم از اجرا عکس می‌گیرد. همان‌طور که گفتیم شاید از نگاه بسیاری کار ساده‌ای باشد، اما اگر با کسی روبه‌رو شویم که تجربه عکاسی تئاتر را داشته باشد، بدون تردید خواهد گفت این نوع عکاسی بسیار دشوار است و پیچیدگی‌های خاص خود را دارد.
او می‌افزاید: عکاس بار اول زاویه دید پیدا می‌کند و زوایای صحنه را می‌شناسد و به مرور دفعه‌های بعد می‌تواند عکاسی خوبی انجام دهد. باتوجه به این‌که مجبوریم هنگام اجرا از بازیگران عکس بگیریم قابلیت تحرک عکاس و عکاسی از زوایای مختلف سخت است. اگر عکاس بخواهد عکس‌های خوبی داشته باشد باید چهار، پنج بار به اجرا برود و عکاسی کند. در ایران این‌که پنج بار بتوانی در یک اجرا حضور پیدا کنی به سختی امکان‌پذیر است، مگر این‌که عکاس گروه باشی و بتوانی این کار را انجام دهی.
در خارج از ایران تئاتر خیلی رونق دارد و اتفاق مهمی است، با این وجود شما در اروپا بهترین هنرپیشه را می‌بینید که از کنار شما رد می‌شود هیچ عکس العملی نسبت به اوندارد، زیاد مورد توجه نیست. باید خیلی تلاش کند که مورد توجه قرار بگیرد ولی اینجا کافی است یک نفر تصویرش چند بار از تلویزیون پخش بشود چنان مردم جذب، واله و شیدای او می‌شوند که اصلاً آن فرد افت کاری پیدا می‌کند. یکی از دلایل این‌که بعضی از هنرمندان ما افت پیدا می‌کنند این است که راحت به خیلی از چیزهای بزرگ دست پیدا می‌کنند. یعنی خیلی زود محبوب مردم می‌شوند.

فرهادجاوید درپایان گفت :بعضی از بچه های عکاس تئاتر را می‌بینم در تئاتر عکاسی پرتره می‌کنند. این فاجعه است. یعنی دنبال این هستند که عکس‌های پرترۀ بازیگران را جمع کنند. لنزهای تلۀ خیلی قوی می‌گیرند برای این‌که بتوانند جزئیات صورت مثلاً فلان بازیگر را داشته باشند. بعد چه کار می‌کنند؟ باز این را هم نمی دانند. فقط یک رقابتی است که ما از فلانی عکس می‌گیریم. این خیلی بد است. در فضاهای دیگر عکاسی هم این معضل وجود دارد مثلاً در عکاسی سینما، عکاسی خبری و. . . . به طور مثال در یک مراسم که شخصیتهای زیادی حضور دارند عکاسان دنبال پرتره هستند بعد اصل موضوع دیده نمی شود و عکس‌هایی که پخش می‌شود پرترۀ آدم‌های معروفی است که در آن محیط بوده اند. این مسئله در تئاتر هم هست. یک حالت چشم و هم چشمی است. یعنی به جای تئاتر به دنبال مسائل حاشیه ای هستندواین یک معضل بزرگ درجامعه عکاسی امروز ماست .